اعتراف یک حقیقت

خدای من!!
میخوام اعترافی کنم..
برای من بارها ثابت شده است که دقیقا همون زمانی که فکر می کنم آدم خوبی هستم و بین خودم و بدی ها فاصله می بینم!! حاشیه ی امنی احساس می کنم و شاید یک ذره احساس استغناء از عنایت شما پیدا کردم، بدترین آدم روی زمین هستم، با سر زمین خوردم و همه ی داشته هام رو به باد فنا دادم..
الان بیش از هر زمانی از احساس خوب بودن می ترسم..
بیش از هر زمانی خوف پرتگاه رو درک می کنم
بیش از هر زمان دیگری از نزدیک شدن به خوبان و دوستان تو می ترسم، نکنه دامنی آلوده بشه، نکنه هزینه ای تحمیل بشه..

اما از هرکی و از هر چی فرار کنم، فرار از شما معنایی نداره..
دریابم خدای خوبی ها..
اگه این خوف به سود من هست هیچ وقت از من نگیرش
خدایا گرفتار سرمای دوری از خودت مگردانم